Nick Cave gaf een eenmalig concert in het Londense Alexandra Palace. Het werd gestreamd en een paar weken later als bioscoopfilm uitgebracht. Maar er kwam ook een geluidsopname van. Ik kocht de dubbel-lp (met prachtige foto’s op de binnenhoezen!) en werd weggeblazen toen de naald van mijn platenspeler eenmaal in de groef was gevallen.
De coronacrisis kan ook iets goeds voortbrengen. Nick Cave bewijst het. Hij deed wat andere artiesten ook al deden: hij streamde een optreden en vond zo tijdens de lockdown een weg naar zijn publiek. Maar anders dan veel anderen deed hij iets nieuws: hij stripte bestaande nummers totdat alleen hun essentie overbleef.
We horen alleen de stem van Nick Cave die zichzelf op de piano begeleidt. Tweeëntwintig nummers lang. Zonder gitaar, drum of wat dan ook. Saai, zou je zeggen. Meestal is dat het geval. Je beluistert een paar tracks om het album weg te leggen voor een volgende luisterbeurt. Maar niet dit album. Ademloos beluisterde ik het van begin tot eind. Om het vervolgens nog eens op te zetten.
Het zijn allemaal bestaande nummers. Maar Cave brengt ze terug tot de kern, waarbij de schoonheid wat mij betreft nog meer aan het licht komt. Dat is niet in het minst te danken aan zijn pianospel. Ik wist wel dat hij bedreven was op de piano. Maar nu valt op hoe subtiel en afwisselend zijn spel is.
Wat mij betreft komt dit album op tijd. Ik was na zijn vorige ‘Ghosteen’ een beetje verzadigd van de ambient-periode die hij de laatste jaren doormaakt. Maar met dit album gaat hij meer dan ooit ‘back to basic’. Het zijn alleen de allergrootsten die zichzelf zo kunnen vernieuwen.
Ik kan eigenlijk nauwelijks nummers uit dit album lichten die eruit springen. Maar als ik mezelf dwing er toch een paar te noemen kies ik voor ‘Euthanasia’, ‘Sad Waters’ en ‘Black Hair’. Breekbaarder krijg je Cave niet. Rillingen over mijn rug. Cave op de top van zijn kunnen. Er moet dit jaar nog iets geks gebeuren, wil dit niet mijn album van het jaar worden.
Sjef Hermans, zanger-gitarist van de Zeeuwse groep Sunshine Cleaners, heeft een fascinatie voor slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Dat werd al duidelijk bij de vorige cd van de groep, volledig gewijd aan Dietrich Bonhoeffer. Maar op de nieuwste cd wordt een eregalerij opgericht voor meerdere mensen.
De 69-jarige Canadees Daniel Lanois heeft zijn sporen inmiddels ruim verdiend. Niet alleen als artiest, maar ook als producer van gerenommeerde artiesten als U2 en Bob Dylan. De laatste tijd bracht hij zelf veel instrumentaal werk uit, veel pedalsteel en elektronische muziek, vaak gemaakt voor films. Maar nu is hij teruggegaan naar zijn wortels.