OK: ik ben een fanatieke Paul Simon-fan. Maar ik vind ook weer niet alles goed wat mijn held maakt. Het album ‘Surprise’ dat hij in 2006 in samenwerking met Brian Eno maakt, vond ik niet sterk. En de cd die erna kwam (‘So beautiful Or So What’) vond in mijn ogen weliswaar meer genade, maar kreeg mij ook niet op de banken. Maar ‘Stranger To Stranger’….meesterlijk!
Oude tijden herleven. In 1986 piekte Simon met Graceland, zijn meest bekende solowerk. De opvolger Rythm of the Saints kreeg minder goede kritieken, maar vond ik zelf ook een hoogtepunt. Maar het nieuwste album kan wat mij betreft wedijveren met deze pieken.
Je kunt van Simon zeggen wat je wilt, maar hij maakt niet steeds hetzelfde album. Met elk nieuw werk slaat hij nieuwe wegen in. Zo ook op dit album. Het meest opvallend: Simon maakt op sommige nummers gebruik van zogenaamde microtonale muziekinstrumenten van de Amerikaanse componist Harry Patch. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar Patch hoorde 43 tonen in de klassieke octaaf. Paul Simon integreert zijn muziek op fantastische wijze in zijn eigen werk.
Hoogtepunten vond ik de titelsong Stranger To Stranger en vooral Insomniac’s Lullaby (het laatste hieronder te beluisteren), beide tedere nummers met prachtige melodielijnen. Maar ook ironie krijgt een plaats. In het nummer Wristband bijvoorbeeld, waarin hij bezingt dat hij vóór een optreden even een luchtje schept buiten het podium, maar geen polsbandje heeft en vervolgens de toegang geweigerd wordt.
Paul Simon kan ook gek doen. In In a Parade bijvoorbeeld. Maar dat wordt weer opgevolgd door een heel andere toon. Zo gaat het nooit vervelen. Het album is een cocktail van folk, pop, rock, wereldmuziek en hedendaagse klassieke muziek. Ook gospel hoort tot de ingrediënten. Want net als op de vorige cd werkt Simon met samples van gospelgroepen, in dit geval van het Golden Gate Quartet.
Door de jaren heen toont Simon zich meer en meer een spiritueel mens. Ook hier is dat duidelijk te merken. Zijn teksten zijn in het algemeen al prachtig, maar krijgen wat mij betreft een extra glans als Simon een religieuze laag aanboort. Ronduit ontroerend is de tekst van Insomniac’s Lullaby dat gaat over slapeloosheid. Een mens kan wakker liggen van grote vragen: How will the builder of bridges deliver us all / To the faraway shore. Het eindigt met sterke regels die het lied ineens een extra dimensie geven:
Soft as a rose
The Light from the East
As if all is forgiven
And wolves become sheep
We are who we are
Or we’re not
But at least
We’ll eventually all fall asleep
Soms heb je het idee dat oudere muziekhelden in de herfst van hun leven alleen nog maar kunnen teren op oude roem. Maar Simon bewijst dat je ook op oudere leeftijd (hij wordt dit jaar 75!) jezelf nog kunt vernieuwen. En dan heb ik het nummer Cool Papa Bell nog niet eens genoemd. Beluister het hier onder zelf eens.
Wat een rijk album! Dit keer een echte ‘Surprise’!
Wat een album! Twee jaar geleden verraste Simpson met zijn 'Metamodern Sounds in Country Music'. Maar de man vernieuwt zich alweer. Daar moet de geboorte van zijn zoon zeker mee te maken hebben. Het hele album staat namelijk in het teken van deze 'Pollywog'.
Lees meerIk zag ze in april in het Witte Kerkje van Terheijden. Een unieke locatie. Een man of vijftig op kerkstoelen en de muzikanten voor de preekstoel. Dichter bij artiesten kun je niet komen. Bezoekers zagen vóór het concert het echtpaar JT Nero en Allison Russell, die samen de Birds of Chicago vormen, nog ronddrentelen met hun dochtertje.
Lees meer