Toegegeven: ik schafte het album aan omdat het een tip was van muziekmagazine ‘Heaven’. Maar eerlijk gezegd viel hij mij aanvankelijk tegen. Toch blijkt de aanschaf van een album ook in zo’n geval een meerwaarde te hebben. Ik bleef hem draaien. Je hebt er tenslotte wat voor betaald.
Op Spotify zou ik hem al meteen van mijn lijst gehaald hebben. Maar eenmaal aangeschaft bood ik de cd opnieuw een luisterbeurt. En opnieuw. En ik ging de tracks hoe langer hoe meer waarderen. Dit is een album waar je intens naar moet luisteren, voordat de prachtige muzikale wereld zich opent.
Sam Lee is behalve milieuactivist ook een zanger die oude Engelse volksliederen onder het stof vandaan haalt en een nieuw leven geeft. Zijn donkere stem is prachtig. De instrumentale begeleiding op dit album is geraffineerd. Trommels en contrabas krijgen een hoofdrol. Piano, strijkers en blaasinstrumenten vormen een subtiele bovenlaag.
Meteen al na het golvende The Garden of England, met een haast middeleeuwse melodie, volgt het slepende ritme van Lay This Body Down – wat mij betreft ook meteen het hoogtepunt. Het is een donker nummer en zou zomaar kunnen komen uit de slaventraditie van het zuiden van Amerika. Hoe dan ook, een pakkend nummer. Het is overigens opgedragen aan Extinction Rebellion, de beweging die zich verzet tegen klimaatverandering!
Het is het enige nummer met een strak ritme. Ik had er aanvankelijk graag nog wel één of twee meer willen hebben. Maar dat gevoel viel weg bij herhaald luisteren naar de andere tracks. Bijvoorbeeld bij Jasper Sea over een vader en zoon die samen naar zee gaan. De vaste stem van Lee wordt begeleid door een subtiele piano en shakuhachi (een Japanse fluit). Prachtig! Laat het drumstel dan maar staan.
Lee laat zich op sommige nummers begeleiden door andere zangers/essen. Op het dromerige The Moon Shines Bright (ook zo’n juweeltje!) zingt Elisabeth Frazer mee. Dat biedt een mooie afwisseling. Maar de stem van Lee kan het verder gemakkelijk alleen af.
Veel albums kun je goed beluisteren in de auto of onder het koken (zoals ik nogal eens doe). Maar om de cd op juiste waarde te schatten, moet je er wel voor gaan zitten. En de tekst meelezen. Want folk draait om verhalen. Als je die verhalen goed beluistert, hoor je pas hoe deze muziek daar schitterend op inspeelt. Dit album zal ik nog weleens uit de kast halen!
Het nieuwste album van de 76-jarige Bill Fay wordt alom bejubeld. Maar na luisteren en opnieuw beluisteren houd ik zelf toch wat twijfels. Ik hoor wel de uiterst kwetsbare muziek en daar houd ik normaal erg van, maar dit album pakt me maar af en toe.
Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, ik geef het onmiddellijk toe. Als fan van de meest interessante band van Nederland was ik er natuurlijk als de kippen bij om dit eerste soloalbum van Rowwen Hezes leadzanger Jack Poels te proeven. En ik werd niet teleurgesteld. Wat een prachtige songs!