Ik had eerlijk gezegd nog nooit iets van Sarah Siskind beluisterd. Maar ik las een lovende bespreking van haar nieuwste album in (het meer dan voortreffelijke muziekblad) ‘Heaven’. Dus meteen op zoek. Het duurde even voordat ik het album in huis had (via Amazon Duitsland), maar het was het wachten waard. Wat een heerlijk album!
Dat het album zo lastig te krijgen is, heeft te maken met het feit dat het in eigen beheer is uitgegeven. Dat toont dat Siskind ook in eigen land (Amerika) geen bekende ster is. Onterecht. Dat vinden kennelijk ook medeartiesten die al eerder nummers van haar opnamen, zoals Alison Krauss – toch niet de minste.
Ik ben in ieder geval, net als de recensent van Heaven, onder de indruk van deze cd. Zoals gezegd, ik kende Siskind niet. Kennelijk is ze ooit muzikaal gestart bij punkrock, zoals ze laat weten in ‘Punk Rock Girl’, maar nu hoort ze duidelijk thuis is het vakje americana. Ze bezingt in het melodieuze ‘Modern Appalachia’ haar liefde voor artiesten als Dolly Parton, Mahalia Jackson, Paul Brady en Bill Frisell. Voor deze laatste (hij is jazzgitarist, maar wordt op veel americana-platen ingehuurd) is op dit album ook een gastrol weggelegd: hij speelt twee nummers mee.
Het album opent met het sterke ‘Me and Now’ waarop Mike Seal, de vaste gitarist op dit album, laat horen dat hij zich kan meten met Frisell. Na een aantal rustige nummers voert ‘A little Bit Troubled’ het tempo danig op. Om meteen in ‘Maybe There’s Love Between Us’ weer gas terug te nemen, met een als ondersteuning een donkere baslijn. Het tedere lied is meteen een van de hoogtepunten van dit album.
Siskind bespeelt zelf ook de elektrische gitaar. ‘Modern Appalachia’ (een verwijzing naar het ontstaansplek van de Amerikaanse folktraditie) is dan ook bij uitstek een gitaarplaat. Het meestal subtiele en soms scheurende gitaarspel is verzorgd (‘I Won’t Stop’) en vormt de dragende kracht voor de prachtige, heldere stem van Siskind. Ze tekent voor de compositie van alle nummers en de melodielijnen zijn vaak verrassend, zoals in bijvoorbeeld ‘Porchlight’.
Voeg daarbij ook nog eens dat zij meerdere malen het woord ‘God’ niet schuwt zonder dat het opdringerig wordt, en je hebt mij te pakken: Only God completes me and he says to be still / Why’s it so hard to try and see how that feels / It’s just me and now’. Dit album gaat hoog scoren in mijn jaarlijstje. Het verdient ruimere verspreiding – ook in Europa!
Ray LaMontagne is een duizendpoot. Op zijn nieuwste album tekent hij niet alleen voor de bespeling van alle instrumenten, maar ook nog voor de productie, de techniek en de mix. O ja, en alle songs zijn natuurlijk van zijn hand. Een vakman, die LaMontagne.