‘Seven Swans’, ‘Illinois’ en ‘Carrie & Lowell’ waren hoogtepunten in zijn werk. Kan Sufjan Stevens die lat nog steeds halen? ‘Convocations’, ook dit jaar verschenen, vond ik erg tegenvallen. Al die eindeloze synthesizermuziek – het is niet ‘my cup of tea’. Misschien dat nu de samenwerking met Angelo De Augustine een nieuwe impuls aan het werk van Stevens geeft? Op ‘A Beginners’ Mind’ trekken ze samen de kar.
Gedurende een paar luisterbeurten schommelden mijn waarderingen. De ene keer sprong dit nummer eruit, de volgende keer een ander. Dat laat zien dat ook dit album misschien moet ‘groeien’. Maar wat mij tegen bleef vallen, is dat de samenwerking met De Augustine geen zaak van 1+1=3 werd. Integendeel, hun stemmen zijn inwisselbaar. Ik zou zelfs zeggen: je krijgt op dit album een dubbele Stevens voor je geld.
Als dat ‘meer Stevens’ nu ook zou betekenen dat hij de lat van zijn mooiste werk benadert of dat er een vernieuwing te beluisteren zou zijn, maar dat is wat mij betreft niet het geval. Na de eerste wat vlakke tracks komt het album weliswaar op gang met het mooie ‘Back To Oz’, ‘This is the Thing’ is zelfs wonderschoon, de titelsong ‘A Beginners’ Mind’ mag er zijn, en ‘Fictional Califoria’ blijft ook overeind, maar toch wilde ik van het album als geheel niet echt enthousiast worden.
Verwend? Blasé? Te hoge verwachtingen van Sufjan? Dat laatste waarschijnlijk. De fluister-falsetstem van de alleskunner ging me zelfs een beetje vervelen. Het is allemaal meer van hetzelfde, hoorde ik mezelf denken. Maar misschien dat mij ook parten speelt dat de nummers allemaal gaan over of verwijzen naar films: behalve bij ‘The Silence of the Lambs’ viel bij mij nergens het kwartje.
Het verhaal gaat dat de beide heren bij het maken van dit album naar films keken en dat verwerkten in de nummers, waarbij ze elkaar om de beurt aanvulden. Dat kan een meerwaarde opleveren, maar je kunt elkaar ook knevelen op een te laag niveau. Dat laatste, zo zal duidelijk zijn, was mijn conclusie. Voeg daarbij de in mijn ogen spuuglelijke hoes en je begrijpt dat ik niet overloop van enthousiasme. Toch zal ik het album blijven beluisteren. Stevens is er groot genoeg voor.
Een mens kan ook niet alles beluisteren, daarom kende ik Tom Odell alleen van naam. Maar vroeg of laat komt kwaliteit meestal binnen je directe gezichtsveld, of in dit geval: gehoorsveld. Aangespoord door enthousiaste recensies kocht ik ‘Monsters’.
Ik kende de naam van Brandi Carlile al wel, maar had me nog nooit verdiept in haar muziek. Toen ik zag dat haar nieuwste album in de Americana top 50 hoog scoorde, was het tijd om die eens goed te beluisteren. Geen weggegooid geld, want wat een prachtig en pakkend album!