Een mens kan ook niet alles beluisteren, daarom kende ik Tom Odell alleen van naam. Maar vroeg of laat komt kwaliteit meestal binnen je directe gezichtsveld, of in dit geval: gehoorsveld. Aangespoord door enthousiaste recensies kocht ik ‘Monsters’.
Odell is een Engelse singer-songwriter die kennelijk een getormenteerde periode meemaakt(e), anders maak je geen plaat met de titel ‘Monsters’. Want die monsters zijn de spoken die in zijn geest rondwaren – depressie, liefdesverdriet, stress, onheilsberichten. Je zou zeggen: ingrediënten voor een weinig opwekkend album. Maar ik moest denken aan wat Gerard Reve schreef: ‘Ik ben óók tragisch, maar ik maak er muziek bij.’ Hij bedoelde: je kunt klagen én klagen. En klagen op muziek gezet maakt het mooier. Dat geldt ook voor Odells album, want: wát voor muziek!
Met zestien tracks in 43 minuten weet de zanger je mee te slepen door een scala aan prachtige melodieën, arrangementen en teksten. Eerst maar eens die melodieën. Beluister ‘Over You Yet’, ‘Tears That Never Dry’ of ‘By This Time Tomorrow’ en je weet wat ik bedoel. Verzorgd, verrassend en vooral: ontroerend!
Ook de combinaties van tekst en melodie zijn meestal raak. Het tergende ‘Noise’ laat bijvoorbeeld in tekst en muziek horen hoe stressvol het is altijd door lawaai omringd te worden: het gaat je op een prettige manier op de zenuwen werken. ‘Money’ (overigens – met ‘Problems’ en ‘Fighting With Fire’ – voor mijn oren een wat minder nummer) doet je de zucht naar geld aan den lijve voelen.
En dan de arrangementen. Odell beheerst niet alleen de registers van folk en pop, maar ook die van de elektronische muziek. Daarvan geeft hij meteen een visitekaartje in het openingsnummer ‘Numb’ dat de gevoelloosheid waarmee een depressie gepaard kan gaan met alle muzikale middelen laat horen en voelen. Het schuurt en schrijnt.
Maar absoluut hoogtepunt was voor mij het hartverscheurende ‘Lose You Again’. Anderen wezen op het schrijnende ‘Streets Of Heaven’ dat gaat over een aanslag en de gevolgen ervan. Maar het prachtige pianospel van ‘Lose You Again’ trok mij over de streep: een kroon op een prachtig album! En die monsters? De titelsong staat er in twee versies op. Maar twee keer klinkt: You’re just a monster and I’m not scared / You’re only in my mind.
Het speelplezier spat er vanaf, van dit nieuwste album van Rowwen Hèze. De rek is er dus na al die jaren bepaald nog niet uit. Misschien heeft het ook te maken met het titelnummer: het besef telkens weer onderaan te (moeten) beginnen. Die bescheidenheid, gekoppeld aan veel energie, levert nu één van hun mooiste albums op.