Wim Bevelander is een bekende naam in kerkelijk Nederland. Sinds jaar en dag wordt hij gevraagd om in kerkdiensten te spreken en te zingen. Wim is dan ook van vele markten thuis. Dit jaar zit hij 40 jaar in het vak. En dat werd gevierd, ook met een nieuw album.
Wim bespeelt in zijn muziek vele registers: luisterliedjes voeren de boventoon, maar ook rock (‘Uiteraard’) en reggae (‘Omdat ik zoveel om je geef’) schuwt hij niet. Dit ruime palet (en de genoemde liedjes) vinden we ook terug op zijn nieuwste album: een registratie van zijn jubileumconcert in Dordrecht.
Het album opent met het fijnzinnige ‘Harten delen’, een teder nummer over de liefde. Dat die liefde ook en vooral die van God omvat, is niet verrassend in het werk van Bevelander. Want rode lijn op al zijn albums is de gospel. Hij schaamt zich niet voor zijn geloof. Maar het mooie is dat het ook niet ‘in your face’ is. Daar is de bescheiden en sympathieke zanger te subtiel voor. En te relativerend, voeg ik eraan toe, want humor en zelfspot zijn hem niet vreemd.
Wim wordt tijdens dit concert ondersteund door Elise Mannah. Een goede keuze, want haar fijne en heldere zangstem is een belangrijke aanvulling. Bij voorbeeld op ‘Briljant’ en ‘Kijk ‘m lopen’. En laat ik niet de band vergeten. Mooi om oude nummers van Wim te horen met zo’n geweldige liveband!
Melancholie en verstillling worden op het album afgewisseld met uitbarstingen van vreugde. Ik denk aan ‘Genieten is een gave’, dat bijna als een carnavalskraker klinkt. Het verraadt wat mij betreft de Brabantse achtergrond van Wim. En dat geldt helemaal voor ‘De zaoier’, een prachtige liedje geïnspireerd door de gelijknamige gelijkenis van Jezus: Wim zingt het in het Brabants.
‘Kyrie Eleison’ is een prachtig liedje, maar jammer is dat de credits op Spotify vermelden dat het door Wim zelf werd geschreven, maar dat niet vermeld wordt dat het duidelijk geënt is op het gelijknamige nummer van de Belgische bard Willem Vermandere, dat ook door Herman van Veen op de plaat werd gezet. Iets dergelijks geldt voor ‘Ik zou weleens willen weten’. Het is van Jules de Corte, maar ik kom die naam niet tegen. Wel dat Wim het geschreven zou hebben. Even veranderen op Spotify, zou ik zeggen.
Maar dat zijn schoonheidsfoutjes in een verder prachtig album. Ik werd vooral geraakt door de kwetsbaarheid waarmee de zanger zich in sommige nummers opstelt. Zoals het slotnummer ‘Hier ben ik’ dat net als het openingsnummer ‘Harten delen’ de eigen tekorten niet schuwt. Maar het allermooist vond ik ‘Het beste en het mooiste’, een zegenliedje. Die zegen wens ik ook Wim in zijn verdere carrière. Ik ken Wim van de band Cashflow3 die altijd meewerkte aan ‘mijn’ Johnny Cash-diensten. Wim verliet die band omdat zijn hart bij zijn eigen werk ligt. Een goede keuze, want zijn talenten komen in zijn persoonlijk werk tot de grootste bloei.
Mijn Noors is niet al te best maar in ‘Vaer sterk, min sjel’ zie ik nog wel de woorden ‘Wees sterk, mijn ziel’. Een religieus lied, zo schatte ik in. Maar kan dat wel kloppen: op een jazz album? Het bleek te kloppen. En het is niet het eerste kerkelijk gezang dat het Tord Gustavsen Trio bewerkt. Al blijft het wel een uitzondering. Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
De sirenen waren in de Griekse mythologie vrouwen die met hun zangstem hun toehoorders verleidden. ‘A Closer Distance’, het album van Chantal Acda en Bruno Bavota, dringt de vergelijking met deze sirenen niet alleen op door de gelijknamige tweede track ‘Sirens’, maar ook door de etherische zang van Acda, ondersteund door het subtiele pianospel van Bavota. Wat een mooi album!