‘Liefde in tijden van corona’ luidt de serie korte stukjes die ik hier schrijf. Maar de liefde lijkt soms ver te zoeken de laatste tijd. Maatschappelijk, bedoel ik dan. Voorbeeld. Waar we eerst nog massaal applaudisseerden voor zorgpersoneel, daar krijgen diezelfde mensen steeds meer te maken met agressie.
‘Ik wil gewoon niet belemmerd worden’ – ik tekende het op uit de mond van een jonge vrouw. Het ging over de mondkapjesregeling in Rotterdam. Het journaal hield een paar straatinterviews: wat de mensen ervan vonden? De vrouw zou zich er niet aan houden, meldde ze geharnast.
‘Videovergaderen’ - grote kans dat het in het rijtje meest gebruikte woorden van 2020 een prominente plaats krijgt. Na de nummer 1 dan: ‘corona’ uiteraard. Maar daar heeft het wel alles mee te maken. In de 'anderhalve-meter-samenleving' (maakt ook goede kans) waar ‘social distancing’ (zeker een nummer 3 waard) de norm is, zoeken we naar middelen om elkaar toch te bereiken. Ook in de kerk.
De coronacrisis heeft ons stil gezet. Voor ondernemers is dat een angstige stilte. Mensen die vrezen voor hun gezondheid houden ook hun adem in. Voor anderen is het misschien een weldadige stilte. Maar het stil gezet worden biedt ook openingen voor vergeten of nieuwe dingen. De legpuzzels blijken niet aan te slepen. Mijn vrouw is aan het borduren geslagen. En ik? Sinds kort heb ik de roman herontdekt. Er heeft zich een leeswoede in mij losgemaakt die ik lange tijd niet had.
De coronacrisis grijpt om zich heen. Tal van activiteiten moeten worden afgelast. Kerkdiensten mogen niet meer worden gehouden. Deze preek werd gehouden tijdens een livestreamings-dienst. De lezing was er niet op uitgekozen, maar bood verrassend veel raakvlakken met de actuele situatie.
Lees meer