Het was een paar weken geleden: de online kerkdienst was achter de rug en ik stond in de hal van de kerk. Opeens ging de buitendeur open: een aantal kleine kinderen van niet-westerse origine stapte binnen. Een meisje met frank en vrije ogen – ze zal een jaar of zes, zeven zijn - vroeg wat we hier deden. ‘Bidden,’ zei ik onder anderen.
De gitarist Harry Sacksioni werd jarenlang gestalkt door een vrouw die ervan overtuigd was dat hij verliefd op haar was. Wat hij ook deed, niets hielp. In alles zag zij een bewijs van haar overtuiging: Harry hield van haar. Op een dag (na 23 jaar te zijn lastiggevallen!) verloor hij zijn zelfbeheersing. Hij gooide haar in de sloot en hield haar onder water. Hij kwam bij zinnen toen zijn vriendin hem toeschreeuwde op te houden. De vrouw kwam boven water en zei: ‘Zie je wel dat je van me houdt?’
We waren er aan toe: een aantal dagen ijs- en winterpret. Massaal bond Nederland de schaatsen onder. Op zaterdagmorgen moest al vroeg de toevoerweg bij Kinderdijk afgesloten worden. Want ja, we willen het liefst schaatsen in een oer-Hollands plaatje. Dan maar naar de plaatselijke plas. Maar ook daar was de lucht boven het ijs vol van vrolijke stemmen.
Op het moment dat ik dit stukje schrijf, discussieert de Tweede Kamer over de avondklok. Het ziet er naar uit dat die er gaat komen. Maar iets later dan het kabinet voorstelde: 21:00 uur. Opnieuw een beperking van het sociale leven dus.
Gisterenavond riep Diederik Gommers de regering op om maandag de mensen in de zorg al te gaan vaccineren. Het klonk als een noodkreet. En begrijpelijk, want nu al moet er dringende reguliere zorg worden uitgesteld. Code zwart ligt op de loer.
We hebben zo’n vier weken geleden een kleinzoon gekregen: Jonathan Elias. Man, man, wat zijn we gelukkig! Er was voor ons echter één probleem: onze dochter en haar man wonen in de regio van Hannover. En Duitsland zit dicht. We moesten het dus doen met foto’s en videochatten.
‘Liefde in tijden van corona’ luidt de serie korte stukjes die ik hier schrijf. Maar de liefde lijkt soms ver te zoeken de laatste tijd. Maatschappelijk, bedoel ik dan. Voorbeeld. Waar we eerst nog massaal applaudisseerden voor zorgpersoneel, daar krijgen diezelfde mensen steeds meer te maken met agressie.
‘Ik wil gewoon niet belemmerd worden’ – ik tekende het op uit de mond van een jonge vrouw. Het ging over de mondkapjesregeling in Rotterdam. Het journaal hield een paar straatinterviews: wat de mensen ervan vonden? De vrouw zou zich er niet aan houden, meldde ze geharnast.
‘Videovergaderen’ - grote kans dat het in het rijtje meest gebruikte woorden van 2020 een prominente plaats krijgt. Na de nummer 1 dan: ‘corona’ uiteraard. Maar daar heeft het wel alles mee te maken. In de 'anderhalve-meter-samenleving' (maakt ook goede kans) waar ‘social distancing’ (zeker een nummer 3 waard) de norm is, zoeken we naar middelen om elkaar toch te bereiken. Ook in de kerk.
De coronacrisis heeft ons stil gezet. Voor ondernemers is dat een angstige stilte. Mensen die vrezen voor hun gezondheid houden ook hun adem in. Voor anderen is het misschien een weldadige stilte. Maar het stil gezet worden biedt ook openingen voor vergeten of nieuwe dingen. De legpuzzels blijken niet aan te slepen. Mijn vrouw is aan het borduren geslagen. En ik? Sinds kort heb ik de roman herontdekt. Er heeft zich een leeswoede in mij losgemaakt die ik lange tijd niet had.