‘Ik wil gewoon niet belemmerd worden’ – ik tekende het op uit de mond van een jonge vrouw. Het ging over de mondkapjesregeling in Rotterdam. Het journaal hield een paar straatinterviews: wat de mensen ervan vonden? De vrouw zou zich er niet aan houden, meldde ze geharnast.
Geert Mak, inwoner van het Friese dorpje Jorwerd, hoort tot het clubje mensen dat één keer in de zoveel tijd de kerkklok luidt. In de coronatijden werd er, net als door veel ander kerken, op woensdagavond om 19.00 uur de klok geluid als teken van hoop en troost. Mak nam die taak waar. Maar voor hem was het geen klok van hoop, maar van alarm. Je zou zijn boek ook zo’n alarmbel kunnen noemen.
Een paar maanden geleden werd ik gevraagd om op 4 mei bij de Dodenherdenking in Papendrecht een van de toespraken te houden. Maar ja, je voelt het al: ook dat kan in deze crisistijd op de reguliere manier niet doorgaan. Er wordt nu een grotendeels vooraf opgenomen uitzending van gemaakt. Daarom moesten ook de toespraken ingesproken worden. In een lege kerk. Nu ben ik daar sinds een paar weken wel aan gewend. Maar het voelde toch weer anders.