De dromende ziel

De vakantietijd komt er aan. Hij is voor sommigen zelfs al begonnen. Zoals voor mij. Ik keek er net zoals alle andere mensen naar uit. Je kunt weer even opademen. Een vergeten kant van je naar boven laten komen. ‘De dromende ziel’ noemde een dichter die vergeten kant. Dit in tegenstelling tot ons ‘daglicht-ik’: de kant van onszelf die de dagelijks boventoon voert.

Dat ‘daglicht-ik’ leeft op de klok. Je moet dit, je moet dat. En niet alleen van je omgeving, je legt jezelf soms ook een druk op: ik moet nog dit, ik moet nog dat. Onze dagen zijn volgepropt. En leven is: je agenda afwerken.

Maar een mens heeft ook een (dag)dromende ziel. Ze vormt de onderstroom. Ze kent een ander ritme. Meer dat van een kalme golfslag dan van de wijzers van de klok. Wanneer die klok wegvalt, kun je je mee laten dobberen op die stroom. Ontspannend! Die kant van ons krijgt de kans tijdens de vakantie.

Maar velen komen aan hun diepste zelf niet toe. Hun daglicht-ik houdt hen gevangen. Bijvoorbeeld als je lijdt aan een angststoornis of depressie. Die neem je mee waar je ook gaat. Of zorgen. Denk aan die van de mantelzorgers. Het is heel moeilijk om de zorg om een dierbare los te kunnen laten. Allereerst: vind maar eens vervanging. En als je die gevonden hebt, kun je de zorg innerlijk vaak nog niet loslaten!

Relatieproblemen (met je partner, je kinderen), verdriet om verlies, geldzorgen – ze kunnen het onmogelijk maken om je dromende ziel naar boven te laten komen, om je daglicht-ik even op vakantie te sturen. Het verhindert je om ‘heel’ te worden. Om op adem te komen.

Laten we oog houden voor elkaar. Toen ik ooit een periode meemaakte waarin ik gevangen was in verslagenheid, nam een vriend mij een paar dagen mee op zijn motor. We gingen kamperen. Ik kwam niet herboren terug. Maar die vriend had oog voor mijn dromende ziel. Hij was zielzorger. En dat hielp. Zo werd het toch een goede zomer. Dat de zomer van 2019 voor u en jullie allemaal goed zal zijn!