De Morgenster bestaat 100 jaar. Reden tot dankbaarheid. Er komt dan ook een heuse feestweek. Maar u ziet in de titel van dit artikel behalve een uitroepteken ook een vraagteken staan. Is er wel reden voor feest? Ja en nee, zou ik zeggen.
Eerst het uitroepteken. Ja, natuurlijk is er reden voor feestvreugde! Al sinds mensenheugenis wijden mensen heiligdommen aan de ontmoeting met God/het goddelijke. De voorouders van de Engelsen bouwden Stonehenge. Abraham richtte altaren op. Salomo liet een tempel bouwen. En al wist ook Salomo dat God overal is en niet gebonden kan worden aan een gebouw, mensen hebben kruispunten nodig waar je grotere kans hebt om God tegen te komen. ‘Thin places’ noemen de Engelsen dat: dunne plekken. Plekken die transparant zijn voor de aanwezigheid van God.
De Morgenster wil zo’n plek zijn. Een heiligdom in het hart van Papendrecht. Een plek waar mensen samenkomen voor Gods aangezicht. Een gebouw dat ook voorbijgangers aan God blijft herinneren. Reden tot dankbaarheid. Zeker in deze tijd. Per week sluiten er immers twee kerkgebouwen in Nederland.
Maar nu het vraagteken. Want De Morgenster is niet zomaar ontstaan. Ze kwam voort uit een scheuring. Nederlandse protestanten lijken er patent op te hebben. Heerszucht en scherpslijperij waren oorzaken van grote onenigheid. En die onenigheid leidde naar diepe breuken. Dus reden voor een feestje? Als je echt terugkijkt naar hoe het begon: nou nee, niet echt.
Gelukkig verschijnen de woorden die u nu leest in een gezamenlijk kerkblad. Er is een vitale samenwerking tussen Bethlehemkerk en Morgenster! En samen maken we deel uit van een nog veelkleuriger Protestantse Kerk. En die Protestantse Kerk zoekt weer samenwerking met andere kerken. ‘Verbinding’ is het sleutelwoord geworden in plaats van ‘splijting’. In dat licht valt te verwachten dat De Morgenster niet nog eens 100 jaar zal bestaan!
Dat brengt mij bij de toekomst. Hoe zal de kerk van de toekomst eruit zien? Veel is in beweging. Zullen er nog kerkgebouwen zijn? Misschien geen Morgenster meer, maar dan hopelijk wel een andere plek. Niet omdat God zo’n plek nodig heeft: mensen hebben ze nodig om God niet te vergeten.
Maar die plekken zullen er alleen zijn als er ontzag of eerbied is. Kerken zijn heiligdommen, geen clubgebouwen. Als ze alleen gewijd zijn aan ons particuliere religieuze product, zijn ze gedoemd te verdwijnen. Zoals een gezegde luidt: ‘Wie trouwt met de tijdgeest, wordt snel weduwe.’ Maar de kerk is de bruid van Christus. Aan Hem is ons prachtige heiligdom gewijd. Met Hem viert zij feest. Elke week.
Het is februari 2019. Ik zit voor een vakantiehuisje. We hebben een weekje vrij. Net zoals in voorgaande jaren kozen we voor Limburg. Het huisje kijkt vanaf een glooiende heuvel uit over een vredig dal. Het is er stil. Zo stil dat het me ineens opvalt hoeveel geruis me dagelijks omringt in Papendrecht.
Lees meerDe vakantietijd komt er aan. Hij is voor sommigen zelfs al begonnen. Zoals voor mij. Ik keek er net zoals alle andere mensen naar uit. Je kunt weer even opademen. Een vergeten kant van je naar boven laten komen. ‘De dromende ziel’ noemde een dichter die vergeten kant. Dit in tegenstelling tot ons ‘daglicht-ik’: de kant van onszelf die de dagelijks boventoon voert.
Lees meer