Afgelopen weekend was ik in het Cobra Museum. Daar is op dit moment een tentoonstelling van werken uit het Guggenheim Museum in New York. Ik moest en zou een werk van Mark Rothko zien. Ik had er een speciale reden voor.
Ik heb iets met schilderijen met louter kleurige vlakken. Mondriaan, Newman, Klein, Rothko – ik ben gek op hun werk. Hun schilderijen hebben een hypnotiserende werking. Ze creëren een middelpunt van diepe sereniteit die bijna religieus is. En laat bij nader inzien dat woordje ‘bijna’ maar weg.
Toch zag ik nog nooit een werk van Rothko in het echt. Elk schilderij moet je in het echt zien, maar dat schijnt zeker het geval te zijn met het werk van Rothko, aldus kenners. Zijn methode om laag over laag te schilderen geven zijn werken een diepte die op geen reproductie te zien is.
Toen ik een aantal jaren geleden in New York was spoedde ik me dan ook naar het Guggeheim. Daar hingen Rothko’s! Maar wat bleek? De afdeling met Rothko’s bleek tijdelijk gesloten. De woedeaanval die ik in me op voelde komen suste ik met het beeld van Amerikaanse toeristen die in Amsterdam geconfronteerd werden met hele musea die gesloten waren (Rijk, Stedelijk). Dan kwam ik er nog goed vanaf! Maar natuurlijk had ik de smoor in. Zo vaak kom je immers niet in New York.
Maar gelukkig: New York kwam naar Nederland en minstens één Rothko die ik gemist had zou ik nu in Amstelveen kunnen bekijken! Bij de eerste gelegenheid reden wij erheen. Na de kassa gepasseerd te hebben, nam ik met twee treden tegelijk de trap, sloeg op de eerste verdieping alle andere schilderijen over en ja hoor: daar hing er één! ‘No. 18’ zoals het werk is getiteld. Mijn eerste Rothko. Alleen…hij hing achter glas.
Een beteuterde medebezoeker ontdekte in mij meteen een lotgenoot. ‘Hoe hebben ze het in vredesnaam kunnen doen?! Een Rothko achter glas!’ De steun die hij overduidelijk bij me zocht voor zijn frustratie kreeg hij in ruime mate. Natuurlijk, ik begrijp dat dergelijke werken zo kostbaar zijn dat ze beschermd moeten worden. Het zal niet de eerste keer zijn dat een of andere idioot een stanleymes in een schilderij zet. Maar het beroemde effect van Rothko’s ging verloren door de spiegeling in het glas. Niks religieuze ervaring.
Toch ben ik wel blij dat ik er nu eindelijk één gezien heb. En er blijft een goede reden om nog eens naar New York te gaan.
De rotondes van ons dorp zijn in de zomer oases van geur en kleur. De gemeente beplant ze met een keur aan bloemen. Het zijn eilandjes van schoonheid. Maar sinds kort ontsieren borden deze rotondes. Op de borden staat de tekst: ‘Hier uw advertentie’.
Laatst las ik in een kerkblad een artikeltje met de titel ‘IKEA-preken’. Er werd geciteerd uit een boek over geloofwaardig spreken. Een preek moet aan een aantal voorwaarden voldoen. Hij moet een Inspirerend begin hebben, een Krachtige kern, Eerlijk en echt zijn en een Appellerend slot hebben. Zet de hoofdletters achter elkaar en je hebt IKEA.