Vandaag is het 50 jaar geleden dat Jimi Hendrix overleed. Ik hoorde het bericht van zijn overlijden destijds op school waar het snel de ronde deed. Ik was 15 jaar en geschokt. Hendrix was een van mijn helden. Ik had een paar weken ervoor zijn nieuwste album gekocht: Band of Gypsys.
‘Band of Gypsys’ bood een nieuw geluid dat een nieuwe fase in zijn werk leek in te luiden. Zijn oude band, de Jimi Hendrix Experience, was ter ziele. Hendrix had nieuwe kompanen gevonden. Of ik het nieuwe album ook mooi vond, wist ik nog niet. Het was anders. Maar hij kwam bij de andere te staan.
Ik had een kleine collectie. Een mooie witte box met twee lp’s: een verzameling van de beste nummers van zijn drie eerdere albums. Daarnaast had ik in Londen twee bootlegs gekocht met het aller vroegste werk van Hendrix. En dan had ik nog een paar singles.
Mijn liefde ontstond bij ‘Hey Joe’ en ‘The Wind Cries Mary’, maar ontbrandde pas goed bij ‘All Along The Watchtower’. Het apocalyptische nummer van Bob Dylan had Hendrix een ongeëvenaarde bewerking gegeven met betoverend helder gitaarspel waarin laag op laag gestapeld werd – muziek die op sommige punten van de ene box naar de andere ‘zoog’.
Voor mij is het nummer de staalkaart van Hendrix’ kunnen. Wat een diversiteit! En dan dat laatste stukje gitaarspel na de slotwoorden ‘and the wind began to howl’! Het is alsof je de dreigende storm hoort opsteken, eindigend in die eindeloos en feilloos herhaalde hoge C. Als amateurgitaristje met een paar jaar les zou ik er al veel voor geven om die hoge C zo te kunnen spelen dat ik een beetje in de buurt kom van autodidact Hendrix! Man, man!
Toch verkocht ik op een zeker moment alles wat ik van Hendrix had. Kennelijk was ik erop uitgekeken. Spijt heb ik nu wel: die bootlegs en een aantal singletjes zijn nu veel geld waard. En uit nostalgie vind ik het ook jammer. Maar aan de andere kant, je muzieksmaak ontwikkelt zich verder.
Maar ik kom hem nog regelmatig bij gitaarspelen tegen, al was het alleen vanwege het zogenaamde Hendrix-akkoord (de kenners weten waarover ik spreek). En het singletje van ‘All Along The Watchtower’ kocht ik een paar jaar geleden tweedehands opnieuw. Gewoon, als aandenken. Het blijft voor mij het ultieme rocknummer. Vandaag zet ik het nog een keer op en huil mee met de wind.
Nog precies een jaar en ik ga met pensioen. Duurt nog even, zult u zeggen. Maar toch word ik er al regelmatig op gewezen. ‘Kijk je ernaar uit?’ is de vraag die me het meest gesteld wordt. Ik word er wat onrustig van. Vooral omdat ik het niet goed weet. Ik ga het namelijk – net als iedereen – voor de eerste (en laatste) keer beleven.
Ik houd niet zo van het woord ‘gemeenteopbouw’. We duiden ermee aan dat we moeten blijven (ver)bouwen aan een geloofsgemeenschap. Ik geloof er niet zo in. Bouwen draagt de suggestie in zich dat je iets kunt ontwerpen, uitvoeren en klaar is Kees. Alsof het maakbaar is. Een beter woord: ‘gemeentetuinieren’. Zeker in deze tijd.