De wereld staat in brand, de zeespiegel stijgt, maar ons parlement werd meegesleept door zijn eigen morele verontwaardiging om gewiste sms’jes van minister-president Mark Rutte.
Hou me ten goede: voor mij is Mark Rutte al langer geleden van zijn voetstuk gevallen. Hoewel bepaald niet van mijn politieke voorkeur, had ik hem hoog. Maar door zijn gedraai en gelieg rond de toeslagenaffaire en Pieter Omzigt, brak ook voor mij het beeld van een man uit één stuk in scherven.
Maar of het parlement zelf zo’n zelfreinigend vermogen heeft? De Tweede Kamer lijkt steeds meer een verzameling roofdieren die waar ze bloed ruikt, de aanval opent en niet meer loslaat.
De morele verontwaardiging over de door Rutte gewiste sms’jes die onze volksvertegenwoordigers ten toon spreidden staat in geen verhouding tot de werkelijke problemen waar ons land voor gesteld is. Waar hebben we het in vredenaam over? Als de man niet had ge-smst maar gewoon gebeld, had er geen haan naar gekraaid.
Alles moet tegenwoordig aan een onbarmhartig licht komen. Maar houden bewindslieden zo nog voldoende speelruimte over? Die speelruimte hebben mensen nodig om creatief te kunnen zijn. Van communicatiedeskundige Anne van der Meijden leerde ik ooit dat ook informele communicatie nodig is – ze is als smeerolie: ze houdt de motor draaiende.
Natuurlijk: de doorgeschoten achterkamertjespolitiek verdiende een flinke correctie. Maar de politiek is ook gediend met wijsheid. En wijsheid is iets anders dan wetticisme en scherpslijperij. De kerk is vaak beticht van dat laatste. Maar de politiek steekt haar al langer met succes naar de kroon.
De afgelopen maanden las een wereldwijde leesgroep in 100 dagen ‘De goddelijke komedie’, het legendarische en monumentale epos uit de Middeleeuwen, geschreven door Dante Alighieri. Ook ik deed mee. Het begon in september en eindigde op Stille Zaterdag. Ik printte telkens het leesschema uit en vinkte trouw elk gelezen canto (het dichtwerk telt 100 zangen of canto’s) af.
