Na een paar maanden poëziestilte weer eens een gedicht. Ik lees dagelijks gedichten, maar je wilt niet altijd alles 'weggegeven'. Poëzie is om bij te verkeren, te verstillen, om voor jezelf te houden. Maar vandaag las ik onderstaand gedicht dat ik wel wil rondbazuinen. Wat mooi! Het is van de bijna vergeten Anton van Wilderode, pseudoniem van de Vlaamse priester Cyriel Paul Coupé.
Deze week hoorde ik het aangrijpende verhaal van Henri Seepers. Hij wist ternauwernood te ontkomen aan een aanslag. Toen hij lag te slapen werd een bom door de ruiten gegooid waarna zijn woning meteen in lichterlaaie stond. Maandenlang sliep hij daarna (natuurlijk elders: zijn huis was onbewoonbaar) met zijn kleren aan in de vluchtmodus, lijf en ziel overgenomen door PTSS.
Het is de negentiende eeuw. Jannetje van Veldhuizen is dienstmeid bij een predikant in Fijnaart. Aan de andere kant van het land, in het Groningse Bierum, woont de weduwe Bouwke Stuivinga. Ze zijn de hoofdpersonen van een indrukwekkende familiegeschiedenis. Hoe hun paden zich zullen kruisen, vormt de verhaallijn van dit boek.