In deze koude en gure maanden op deze plek wat poëzie die ons kan opwarmen. Elke week een gedicht over de maand waarin we zitten. Vandaag een gedicht van Billy Collins, de Amerikaanse meester van de lichte toon. Er zijn nog altijd veel mensen die denken dat poëzie een geheimtaal is voor ingewijden. Maar Collin bewijst gedicht na gedicht het tegendeel. En dat een lichte toon de ontroering niet in de weg hoeft te staan, daarvan is dit gedicht een toonbeeld. Uitgerekend een gedicht over deze dag: 1 december.
We zijn sinds een paar maanden verhuisd. Het nieuwe huis is beduidend kleiner dan het vorige. Hebben we bewust voor gekozen. Maar het houdt wel in dat je afstand moet doen van een aantal dingen. In februari moest mijn preekarchief er aan geloven (zie een eerdere column). Vervolgens veel boeken.
In de nacht van 18 op 19 november van het jaar 1421 vond in de omgeving van Dordrecht een dijkdoorbraak plaats die het Zuid-Hollandse landschap voorgoed zou veranderen. Deze ramp werd later de Sint-Elisabethsvloed genoemd. Dit jaar zal het 600 jaar geleden zijn dat de ramp zich voltrok. Het herdenkingsjaar wordt geopend met een boek over geschiedenis en invloed van de ramp.