Elke dag een gedicht van Billy Collins – daar knapt een mens van op. Deze Amerikaanse dichter van lichtvoetige verzen tovert meestal een kleine ontroering in je tevoorschijn. Of een glimlach om je lippen. Of allebei. Maar pas op, verwar lichtvoetig niet met oppervlakkig. Hij eert het kleine, maar het kleine kent grote diepten.
Aangeslagen. Tijdens mijn stille tijd zo-even kon ik mijn gedachten er maar niet bijhouden. Elke morgen volg ik ‘The Rhythm of Life: Celtic Daily Prayer’. Daarna ‘Stille omgang’ van Willem. Maar het ging allemaal langs me heen. Telkens viel mijn verbijstering me in de rede - verbijstering over de verpletterende overwinning van de PVV.
Tijdens de coronacrisis schreef Willem Jan Otten in het Katholiek Nieuwsblad elke week over de Schriftlezingen die die zondag op het rooster stonden. ‘Zondagmorgen’ heet het boek waarin zijn overdenkingen werden gebundeld. Maar na die cyclus schreef hij door. Niet aan Bijbellezingen, maar aan hoe Christus ‘werkt’ in mensen.